Zeikwijf in Mantelzorgland: Feest der herkenning

Eén van de kinderen in het gezin heeft namelijk autisme. Na de diagnose volgde een gevecht met instanties, onbegrip bij de omgeving en heel veel geregel vanwege de zorg voor het kind. Inmiddels woont het kind niet meer thuis, waardoor een deel van de zorgtaken is overgenomen. De zorg blijft, maar meer mensen verlichten de zware taak.

“Ik hou van hem, dus doe ik dat gewoon”
Het is precies wat Pauline Redlich met haar theatershow Zeikwijf in Mantelzorgland ook wil overbrengen. Ruim achttien jaar zorgde zij intensief voor haar zoon Thom. “Intensief zorgen voor iemand die je zo dierbaar is, in combinatie met het verzamelen van voldoende inkomen, het runnen van een huishouden en het onderhouden van sociale contacten is een hele klus. En dat gaat je - zeker op de lange termijn - niet in de koude kleren zitten.”

Pauline leerde om hulp te vragen, op te komen voor haar gezin en ontdekte dat ze een (mantel)zorgmoeder was. “Dat vond ik in het begin best raar, omdat ik mezelf daar niet in herkende. Ja, oké, ons kind heeft extra zorg nodig. Maar ik hou van hem en dus doe ik dat gewoon. Ik kwam er alleen achter dat dat niet zo gewoon is...”.

Wijze raad
Tijdens de drie uur durende voorstelling werden bezoekers meegenomen in de wereld van Pauline. Langs de drukte van het bestaan als mantelzorger, langs frustraties en langs onbegrip. “Dan zeiden mensen: Je moet het een beetje rustig aandoen. Of: geef hem maar een weekje aan mij. Hoe dan? Of dat weekje bleek toch tegen te vallen.”

Het publiek werd uitgenodigd om in de pauze het slechtste advies dat zij ooit hadden gekregen op te schrijven. Het uitwisselen van de adviezen leverde bijzondere verhalen op. Aan het einde van de voorstelling gaf Pauline het publiek nog wijze raad mee: “Wat heb jij nodig? Vergeet dat niet.”