Spaar geen centen, maar mooie momenten

De afgelopen periode werden we steeds vaker met de neus op de feiten gedrukt. Oplopende besmettingen, een vergaande lockdown, de avondklok en de daarmee samenhangende rellen waarmee Nederland te maken kreeg.

Voor een ieder hebben deze maatregelen weer een andere impact. Je hoeft de krant er niet eens meer voor open te slaan. Met zijn allen zijn we het er wel over eens dat het zo snel mogelijk voorbij moet zijn. We willen het gevoel van vrijheid ervaren. Inmiddels heeft het kabinet een aantal maatregelen getroffen waarbij een bepaalde groep ondernemers weer een stukje lucht krijgt. Laat het een stap in de goede richting zijn.

Sneeuwpret en schaatsen
Tussentijds werden we getrakteerd op zowaar een winter. Deze was al lang aangekondigd en uiteindelijk begon het op een zondag in februari te sneeuwen en leek het niet meer op te houden. Er ontstonden sneeuwduinen en door de straten van diverse dorpen en steden werd naar hartenlust gelanglauft, gesleed en gegleden. Wat was dit genieten. Naast de sneeuwpret was er ook eindelijk weer de mogelijkheid om te schaatsen. Niet alleen op ijsbanen, maar ook op vijvers, sloten en plassen. Goed, er zakte er nog weleens één door het ijs, maar door de bank genomen hadden de mensen even weer wat anders aan hun hoofd.

Overigens ben ik zelf geen begenadigd schaatser, sterker nog, ik kom niet met schaatsen op het ijs. Sinds vorig jaar zit ik wel in het bestuur van de plaatselijke ijsclub en was het dus een week lang volle bak. Met een sneeuwschuiver en op anderhalve meter werd de baan sneeuwvrij gemaakt.

Elke dag genieten
Zoals ik aan het begin van deze blog al aangaf, kregen mijn woorden een behoorlijke lading. Aan het einde van de periode voor het thuisonderwijs kregen we van de directie van de basisschool waar mijn jongste twee kinderen op zitten, bericht dat een vader van één van de leerlingen was overleden. Ik besprak het met Esther en we besloten het de kinderen te vertellen. Nadat de kinderen op bed lagen, liet ik aan Esther weten dat het overlijden van iemand op zo`n relatief jonge leeftijd mij raakte.

Niet veel later komen Esther en ik tijdens een wandeling de broer en schoonzus van de overledene tegen. We condoleren hen met het verlies. Heel veel valt er niet te zeggen en ik kan dan ook voor mijn gevoel niet de juiste woorden vinden. Maar dan zegt de broer: ”Zo zie je maar weer dat je elke dag moet genieten”.

Er even tussenuit
Daar valt weinig tegen in te brengen. Bij thuiskomst besluiten we dan ook om met de kinderen een midweek er tussenuit te gaan. De voorjaarsvakantie staat voor de boeg en als we thuisblijven gaan we toch klussen of werken. De keuze valt op Zeeland. Met name de kinderen zijn enthousiast, want ze zijn daar nog nooit geweest. Of zoals ze zelf altijd zeggen: “Heit wil altijd naar Texel”. En daar moet ik ze gelijk in geven. Texel stelt - ook na 41 jaar en meer dan 100 bezoekjes - nooit teleur.

De eerste dag van onze vakantie brengen we een bezoek aan Ouddorp. Dat ligt iets ten noorden van Renesse, waar we een bungalow hebben geboekt. We gaan naar het strand en door het mooie weer laten we ons verleiden om op blote voeten door het zand te lopen. Heel even stappen we het water in. Een tinteling trekt door ons lichaam. Helaas niet een aangenaam gevoel. Het zeewater is koud, heel koud en doet zelfs pijn aan onze voeten. Zelfs mijn oudste ziet af van het plan om te gaan zwemmen.

Avontuurlijke tocht
De volgende dagen bezoeken we prachtige steden zoals Burg-Haamstede, Zierikzee, Vlissingen, Middelburg en Veere. We zien heel grote en mooie oude kerkgebouwen en woonhuizen. Sommige zelfs uit de 15de eeuw. Daarnaast lopen we op speciaal verzoek van mijn jongste zoon de ‘bunkerroute’. Op zijn elfde lijkt het hem fantastisch om soldaat te worden. Wanneer we even later langs een mierennest lopen en een aantal rode mieren over zijn broek lopen, blijkt hij minder heldhaftig te zijn. Een kwartier later gilt hij nog steeds dat er iets kriebelt in zijn schoenen.

Op de terugweg van deze ‘avontuurlijke’ tocht, zien we een aantal damherten in het bos staan. Dat is gaaf. Mijn dochter zit wat beteuterd naar het bos te staren en moet erkennen dat ze de herten niet ziet. Niet zo vreemd, want ze heeft albinisme. Concreet betekent dit dat ze ongeveer een visus van 0,2 heeft. Iets wat wij op 5 meter goed kunnen zien, wordt voor haar op 1 meter afstand waarneembaar. Ik zet de auto aan de kant en vraag mijn oudste om zijn verrekijker te pakken. Hij stelt zijn verrekijker scherp en geeft deze aan mijn dochter. En warempel, ze ziet de damherten.

“Wat zijn ze donker”, zegt ze. Ze was in de veronderstelling dat herten er altijd uitzien als Bambi in de gelijknamige tekenfilms, maar niets is minder waar. Tranen van geluk springen in mijn ogen.

Geluksmomenten
Mijn vakantie was al geslaagd, maar dit was toch weer een geluksmoment. Een mooi gezegde luidt dan ook: Spaar geen centen, maar mooie momenten. Die zijn namelijk onbetaalbaar.

Jeroen Mulder

Ambassadeur Univé