Mijn leven heeft een andere balans gekregen

En voorlopig zijn er maar kleine veranderingen die op stapel staan. Langzaam het normale leven weer oppakken. Maar wat is normaal? En wordt het weer normaal?

Voor mij heeft COVID-19 veel verandert. Van een baan waarin ik veel onderweg was, bij (aspirant) leden van onze mooie coöperatie, bij netwerkevents en af en toe op kantoor naar een werkweek waarin volledig thuis wordt gewerkt op een stil kamertje boven. Mijn leven als partner, mantelzorger, vader en medewerker heeft een andere balans gekregen.
Als partner en mantelzorger ben ik veel meer thuis. Elk ziekenhuisbezoek, ook in Coronatijd, kan ik mee. Ik kan meer taken in huis doen, omdat werk en privé makkelijker te combineren zijn. En ik heb veel meer echte aandacht voor mijn partner. Naast fysieke aanwezigheid ben ik er mentaal ook veel meer.

Naast vader ben ik nu ook leraar. Mijn (bonus)dochter geef ik regelmatig les. Ik ga met haar sporten. Pak af en toe haar “bak-boek” erbij en we gaan bakken. Ik ben er echt voor haar. Mijn zoon is bij zijn moeder. Inmiddels 7 weken geleden hebben wij elkaar voor het laatst fysiek gezien. Gelukkig biedt de huidige techniek uitkomst en gaat het goed met hem. En zien we elkaar over een ruim een week weer.

Als medewerker zit ik thuis. Thuis om onze leden zo goed mogelijk te helpen in deze vreemde tijd. Via skype, teams, telefoon, email of LinkedIn helpen, verbinden of een luisterend oor te zijn. Enige houvast te bieden in onzekere tijden en zichtbaar blijven terwijl je je thuis onzichtbaar voelt. Terwijl “mijn” leden aangeven mijn zichtbaarheid juist te ervaren door alle mogelijkheden die wel beschikbaar zijn. Er gewoon “zijn”.

Mijn leven is van 160 km per uur terug gegaan naar 50 km per uur. Van veel snelheid en dynamiek naar slow motion en bezinning. Na een onrustige periode van 3 weken doet het mij inmiddels goed. Stil staan bij wat het leven je geeft. Stil staan bij de dierbaren om je heen. En stil staan bij wat er echt toe doet. Kortom: Aandacht geven aan het leven om je heen.

Het geeft mij veel tijd om na te denken. Hoe wil ik mijn leven straks indelen? Hoe kan ik nog meer waarde toevoegen aan de dingen die ik doe? En wat is voor mij essentieel in het leven? Daar wil ik aandacht aan geven.

De tijd na COVID-19 zal niet meer “normaal” worden. Voor mij in ieder geval niet. Ik besef dat de coöperatie Univé bij me past in haar denken. Er zijn voor leden en toegevoegde waarde bieden in tijden van onzekerheid. Ook als dit niets met keiharde business te maken heeft. Als partner, mantelzorger en vader besef ik me dat mijn gezin mijn alles is. Ze houden van me onvoorwaardelijk. Maar ik vergeet in mijn snelheid dit nog weleens te waarderen.

Kortom, mijn tijd na COVID-19 wordt een tijd van aandacht. Luisteren, verbinden, oplossen maar er bovenal zijn. Er zijn met mijn mooie, maar ook met mijn mindere mooie kanten. En bovenal liefhebben. Vol overtuiging liefhebben. Dat wordt mijn nieuwe “normaal”.