Wij gaven een deel van ons leven, wat geeft u?

Tijdens een personeelsbespreking, in mei van dat jaar, werd hem medegedeeld dat hij per 22 september uitgezonden zou worden naar Libanon. 30 maart 1983 keerde hij weer terug bij zijn gezin.

''Na vele ups maar zwaarwegende downs tijdens de uitzending ben ik gebroken teruggekomen. Na thuiskomst was er geen herkenning en als veteraan werd ik nog niet erkend. Ik was immers nog actief dienend. Zelfs Defensie bestede geen aandacht aan ons en liet iedereen, dienstplichtig en beroeps aan zijn lot over. Gelukkig is dat tegenwoordig beter geworden maar nog altijd niet goed. De meeste, ook ik, voel dat we te weinig erkenning krijgen. Er werd en word te weinig aandacht besteed aan welke veteraan dan ook. Wij zouden het al fijn vinden als de gemeenten iets voor ons zouden willen doen maar willen we iets dan dienen we dit zelf te regelen.''

Hoe ervaart u als veteraan 5 mei?
‘’Wat Bevrijdingsdag betreft dat is tegenwoordig een feest met festivals waar wij als veteraan part nog deel aan hebben. Eigenlijk zou het moeten zijn dat de veteraan naar voren gehaald dient te worden. Tenslotte zijn zij het die voor de vrede en vrijheid hebben gevochten en nog vechten. Het merendeel van de veteranen hebben niets met dit soort feesten. Ik zeg altijd tegen mensen die opmerkingen maken als wij in uniform zijn: Wij gaven een deel van ons leven, wat geeft u?’’

Wat geeft u energie om iets van het leven te maken?
‘’Wat fit blijven betreft. Ik fiets graag en ben dus redelijk veel onderweg. 3 keer probeer ik minimaal 80 km per keer te fiets maar in deze Coronatijd is dat helaas niet mogelijk en dienen we ons aan de voorschriften te houden. Ik beperk me dus tot minder tijd buiten op de fiets maar wel op mijn tijd op mijn Tacx. Bewegen houd mij jong, maakt mijn hoofd leeg en daardoor is mijn PTSS beter beheersbaar.’’

Wij willen de heer Haeren bedanken voor zijn bijdrage en afsluiten met de mooie woorden die Koning Willem-Alexander gisteren sprak: ‘’Oorlog werkt generaties lang door. Nu, 75 jaar na onze bevrijding, zit de oorlog nog steeds in ons. Het minste wat we kunnen doe is: niet wegkijken, niet goedpraten, niet uitwissen, niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En onze vrije democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin. Wij kunnen het, wij doen het samen. In vrijheid.’’