Ledenraadslid Paul van der Burg

“Ik woon in Berkel en Rodenrijs, ik werk als directeur bij een logistiek dienstverlener. Mijn aandachtsgebieden: de operatie en financiën. Ik ben getrouwd; we hebben drie kinderen. De oudste twee zijn het huis uit en de jongste studeert in Rotterdam.”

“Ik kreeg de coöperatieve gedachte van huis uit met de paplepel ingegoten. Toen ik gevraagd werd, dacht ik: kan ik wat terugdoen, kan ik wat toevoegen en kan ik wat leren? Die combinatie.”

“Samen kom je verder, vind ik. In het kader van het motto ‘voor elkaar, met elkaar’. In mijn werk zie ik het ook terug; ik ben ooit begonnen bij een samenwerkingsverband van een aantal vervoerders, ook daar de coöperatieve gedachte dus.”

“Het mooie is dat Univé probeert lokaal verankerd te blijven, ook nu we groter zijn geworden. Vroeger had je hier in Berkel een klein kantoortje, bemand door mijnheer Van Egmond en mijnheer Van der Meer. Vanuit dat kleinschalige principe werkt Univé nog steeds, ook al is de tijdgeest veranderd; van het ophalen van mijn eerste brommerplaatje tot en met het afsluiten van een verzekering voor mijn eerste huurhuis en daarna onze koopwoning, in elke levensfase kom je weer in aanraking met verzekeringen. Er is nog steeds behoefte om risico’s zinvol af te dekken, maar ook an goede voorlichting om schade te beperken of helemaal te voorkomen.”

“Je moet jezelf afvragen: waarom een coöperatieve verzekeraar; waarom zou ik niet gewoon even via internet een polis afsluiten en klaar? Die coöperatieve gedachte brengt met zich mee dat je ook zelf af en toe iets zult moeten doen. Vluchtig consumentengedrag is niet genoeg. Met plat afval scheiden ben je er ook niet. Je moet je afvragen: wat kan ik zelf bijdragen aan de toekomst? En ik vind met elkaar en voor elkaar dan een mooie invulling.”

“Hoe de coöperatie zich blijft ontwikkelen. Als Ledenraad kun je daar een wezenlijke bijdrage aan leveren; welke kant gaat het op en waarom?”

“Mijn week is altijd te kort, hoor ik mijn vrouw vaak zeggen. Ik ging op zaterdag graag mee als coach van het hockeyteam van mijn jongste zoon. Mijn vrouw werkt ook, dus ik doe mijn portie van het huishouden. En ik ben vrijwilliger (bestuurslid) bij voetbalvereniging TOGB. We worstelen bij TOGB met dezelfde maatschappelijke ontwikkeling in het klein: zoeken naar samenhang, nu de club groter is geworden in een groeigemeente. Vroeger kende iedereen elkaar, dat is door de groei wat lastiger geworden. Bij de club ontmoet je elkaar, op het veld, na afloop in de kantine om samen koffie of een biertje te drinken. Juist als vrijwilliger doe je samen dingen, leer je meer mensen kennen en probeer je met elkaar de vereniging van handbal, biljart, tennis en padel en natuurlijk voetbal te laten floreren. En dat is iets moois.”